środa, 27 sierpnia 2014

Seksturysta - Adam Ambler


Ze względu na tematykę tekst skierowany jest do osób pełnoletnich.




wydawnictwo: self-publishing
data wydania: 2014
liczba stron: 242


Pamiętam, jak kilka lat temu do słowników naszego społeczeństwa media wprowadziły pojęcie seksturystyki. W moim otoczeniu pojęcie to kojarzono głównie z bogatymi paniami, które, chcąc przeżyć przygodę swego życia i nieźle się zabawić, wyjeżdżały do dalekich, skąpanych w słońcu krajów, gdzie nikt ich nie znał i gdzie mogły zrobić to, na co zawsze miały ochotę – przeżyć upojny romans (jeśli nie kilka) z przystojnym tubylcem. Później pojęcie to rozszerzyło swoje znaczenie o zdecydowanie bardziej negatywne konotacje, bowiem seksturystyka zaczęła kojarzyć się z bogaczami korzystającymi z usług nieletnich prostytutek w krajach, w których seks można kupić za grosze. I tak już zostało do dziś. Pojęcie to nie nabrało ani trochę pozytywniejszego wymiaru, o czym wie autor książki pt. Seksturysta – Adam Ambler. Dlatego też za jej pomocą usiłuje on przekonać czytelnika, że zjawisko to wcale nie musi być złem samym w sobie, o ile z powodu udziału w nim nie łamie się prawa. Ba! Wskazuje nawet (choć może niedosłownie), że seksturyści pomagają biedniejszym krajom, bo w końcu zostawiają w nich dużo pieniędzy i to nie tylko w portfelach pań z wiadomej branży czy ich opiekunów, ale także w hotelach, restauracjach czy taksówkach…

Adam, bohater niniejszej książki, jest dobrze zarabiającym handlowcem. Podróże po świecie w celach biznesowych (w tym przypadku mowa o krajach indonezyjskich) – to jego chleb powszedni. Jednak wiadomo, że nie samą pracą człowiek żyje – trzeba się też zrelaksować, odpocząć i dać upust swojemu popędowi seksualnemu. Pod płaszczykiem zaspakajania tejże potrzeby kryje się również, jak mniemam, mniej lub bardziej świadome pragnienie połechtania swojego samczego ego. Seks z wieloma kobietami jednej nocy, w trakcie której każda z nich zostaje w pełni zaspokojona (niektóre nawet kilkakrotnie podczas jednego aktu), siłą rzeczy musi dodawać 100 punktów do wysokiego mniemania o samym sobie naszego narratora. Nie zapominajmy również, że kobiety, z którymi sypia, są tymi, którym za seks się płaci – to nie one mają otrzymać erotyczne spełnienie, a klient, zatem o kolejne kilka punktów wzrasta samoocena naszego hojnego rozdawcy orgazmów. Absolutnym przypieczętowaniem i tak już doskonałych umiejętności łóżkowych naszego seksturysty są jego wytrzymałość i długodystansowość. Podczas lektury miałam wrażenie, że śledzę przygody seks maszyny a nie zwykłego człowieka – Adam może na zawołanie, Adam może godzinami, Adam jest niekwestionowanym mistrzem w powstrzymywaniu wytrysku… Aj, zapomniałabym! Adam jest też hojnie obdarzony przez naturę, dlatego wszystkie kobiety goszczące w jego pokoju hotelowym już na sam widok jego atrybutu męskości zaczynają ślinić się i bez wątpienia z marszu robiłyby się wilgotne, gdyby nie to, że indonezyjskie kobiety takich właściwości na ogół nie mają (choć oczywiście Adamowi trafia się ten rzadki okaz będący wyjątkiem…).

Jak robił to Adam? Na wiele różnych sposobów. Był seks klasyczny, były trójkąty i inne wielokąty, była akrobatka i jej „helikopter” (jedno z najwymyślniejszych doświadczeń erotycznych narratora)… Był seks oralny, seks wprawny i nieporadny… Słowem, niemal wszystko, czego można sobie w łóżku zamarzyć oprócz perwersji i tego, co prawnie zakazane. Na szczęście na zawartość tytułu składają się nie tylko opisy łóżkowych ekscesów. Mamy tu osobiste przemyślenia autora czy też jego… porady. Może lepiej nazwać je wskazówkami. Wiecie, dlaczego Europejki oraz Latynoski są lepsze w pozycji „na jeźdźca”? Nie? Adam Ambler Wam to wyjaśni! Wiecie, jaki jest podstawowy błąd wielu mężczyzn po zakończeniu aktu seksualnego? Nie? Autor palcem Wam go wskaże jak i prawidłową drogę postępowania. A może ciekawi Was, jak wiele odniesień do współżycia seksualnego zawiera Biblia? Po przeczytaniu Seksturysty będziecie zaskoczeni, że jest ich tak wiele.

Przyznam szczerze, że niektóre wywody autora naprawdę do mnie trafiły i sprawiły, że patrzyłam na niego zdecydowanie łaskawszym okiem niż na początku lektury. Między innymi poruszył wątek, który w moich rozmyślaniach jest obecny od dawna. Chodzi o postrzeganie przez społeczeństwo mężczyzn i kobiet, którzy nie stronią od seksu oraz mają za sobą wielu łóżkowych partnerów. Wiadomo, że tacy mężczyźni nie budzą w Polsce takiego zgorszenia jak kobiety, które do tego otwarcie przyznają się. Panie, które uprawiają seks z wieloma partnerami na przełomie swojego życia i traktują go jako coś normalnego są u nas napiętnowane i z reguły określane konkretnymi słowami o negatywnym wydźwięku: „puszczalska”, „pani lekkich obyczajów” (oczywiście na ogół padają zdecydowanie bardziej wulgarne określenia) itd. Autor, jak niewielu innych ludzi, dostrzegł niesprawiedliwość w tej materii i przyznał, że nie jest to ani fair, ani właściwe, za co naprawdę zyskał w moich oczach.

Stracił za to za coś innego. Mianowicie za swój język. Wiadomo, że niewielu mężczyzn, opisując akt seksualny, posługuje się kwiecistym i romantycznym językiem. Większość panów używa do tego celu raczej słów dosadnych i nierzadko wulgarnych. Podobnie czyni Ambler, jednak zamiennie z różnorakimi eufemizmami dotyczącymi stosunku seksualnego czy narządów płciowych, typowo męskie podejście do nazewnictwa męskich organów rozrodczych wymieniając na nazwy typu „czułek”, „zaganiacz” czy „pistolet”. Ile zabawy i radości dały mi tego typu określenia, wiem tylko ja… Nie uważam tego za pomysł trafiony. Z dwojga złego wolałabym już, by autor od początku do końca obstawał przy wulgarniejszej formie, co wyglądałoby zdecydowanie bardziej realistycznie, a tak częściej było śmiesznie i zabawnie niż intrygująco czy podniecająco.

Na szczęście nie tylko na erotyce opiera się opowieść Amblera. Jej największym atutem są opisy życia codziennego w Indonezji i jej poszczególnych miastach, tego, co tam jest codziennością (jak na przykład wszędobylskie łapówkarstwo czy oszustwa, których ofiarą może paść niemal każdy turysta). Opowiada też o sytuacji ekonomicznej a nawet historii miejsc, które odwiedza. I to w tej książce jest najlepsze, najciekawsze i ta obroniłaby się najlepiej wówczas, gdyby zawierała tylko te elementy, wyłączając seksualne przygody Adama.

Ostatecznie Seksturysta wypada w moich oczach – o dziwo – całkiem dobrze. Nie jest tym, czego się po tym tytule spodziewałam (czyli opisem niekończącej się kopulacji) – ma w sobie coś więcej. Z tego powodu zdecydowanie warto zaznajomić się z tą powieścią. A seks tu zawarty? To tak naprawdę rzecz gustu i podejścia do tematu. Mnie nie ujął, ale może kogoś z Was będzie elektryzował. Sprawdźcie sami.

Ocena: 3.5/6

Za możliwość przeczytania książki dziękuję jej Autorowi.

piątek, 22 sierpnia 2014

Konkurs! Wygraj "Dobry ojciec" Diane Chamberlain!



Kochani, dziś będzie krótko i na temat. :) Wydawnictwo Prószyński i S-ka zapędziło się odrobinę i wysłało mi omyłkowo drugi egzemplarz książki Diane Chamberlain pt. "Dobry ojciec". Chętnie oddam ją w dobre ręce w zamian za udział w moim konkursie. :) Zapraszam i życzę udanego weekendu.


Regulamin konkursu:

  1. Organizatorem konkursu jest właścicielka bloga: www.ksiazkowka.pl.
  2. Konkurs trwa od 22.08. do 31.08.2014 godz. 23:59.
  3. Nagrodą w konkursie jest jeden egzemplarz książki „Dobry ojciec” Diane Chamberlain.
  1. By wziąć udział w konkursie należy umieścić banner konkursowy na swoim blogu oraz wypełnić zadanie konkursowe. Osoby, które nie blogują są zwolnione z obowiązku umieszczenia banera konkursowego.

Banner:




Zadanie konkursowe:

Przy okazji dwóch ostatnich lektur (w tym „Dobry ojciec”) zastanawiałam się czy dobrym rodzicem można się urodzić, czy też można się tego z czasem nauczyć. I czy każdy może/powinien być rodzicem? Napisz, co o tym myślisz.


  1. Zgłoszenie konkursowe należy umieścić w komentarzu pod tym postem i winno ono przedstawiać się tak:

Nick:
Adres e-mail:
Odpowiedź na zadanie konkursowe:


  1. Zwycięską odpowiedzią będzie ta, która najbardziej przypadnie mi do gustu.
  2. Jeśli Twoja praca nie mieści się w komentarzu ze względu na limit znaków, to wyślij ją na adres: ksiazkowka@gmail.com. W temacie wiadomości wpisz: „Konkurs DOBRY OJCIEC”.
  3. Wysyłka nagród obowiązuje na terenie kraju (Polska) i jej koszt ponosi właścicielka strony ksiazkowka.pl.
  4. Zwycięzca ma 7 dni na podanie adresu do wysyłki. Po upływie tego terminu zostanie wybrana inna osoba.   

środa, 20 sierpnia 2014

Dobry ojciec - Diane Chamberlain





tłumaczenie: Alina Siewior-Kuś
tytuł oryginału: The Good Father
wydawnictwo: Prószyński i S-ka
data wydania: 5 sierpnia 2014
ISBN: 9788379610174
liczba stron: 392


Co to znaczy być dobrym ojcem? Czy człowiek musi mieć predyspozycje do bycia rodzicem, czy można się tego nauczyć? 

Między innymi takie pytania stawia ambasadorka klubu „Kobiety to czytają”, Magdalena Kumorek, na okładce najnowszej książki Diane Chamberlain pt. „Dobry ojciec”. Pewnie jest tak, że ilu czytelników książki, tyle odpowiedzi na te pytania, bo chyba ciężko jednoznacznie określić swoje stanowisko w tej sprawie. I szczerze powiem, że powyższa lektura także i mnie tego nie ułatwiła.

Nowa powieść Chamberlain skłania do refleksji również nad tym, czy liczy się przede wszystkim dobro dziecka, czy też jego wzrastanie u boku kochających rodziców, nawet jeśli oznaczałoby to życie w bardzo niesprzyjających warunkach. Przed takim właśnie dylematem staje Travis Brown, ojciec małej Belli. Sam wychowuje swoją córeczkę, a gdy po tragicznym w skutkach pożarze umiera jego matka, jego sytuacja nie zapowiada się optymistycznie, zwłaszcza że ogień strawił jedyny dach nad głową, jaki mieli. Travisowi pozostaje już tylko mieszkanie z córką w firmowym vanie i czekanie na zlecenie, które dałoby obydwojgu środki do życia. Gdy sytuacja staje się już niemal beznadziejna, z pomocą przychodzi im nowo poznana znajoma, która oferuje dobrze płatną pracę w innym mieście. Na miejscu okazuje się, że tak naprawdę chodzi o udział w może i dobrze płatnym, ale nielegalnym przedsięwzięciu. Czy Travis postawi wszystko na jedną kartę i zaryzykuje obecność córki przy swoim boku, czy odrzuci propozycję, wybierając tym samym życie z Bellą w nędzy?

Oczywiście nie zdradzę Wam, jaką decyzję podjął Travis, ale będzie ona jedną z najtrudniejszych w jego życiu. I w związku z tym, i z ogólnym tematem książki, którym jest rodzicielstwo, nie sposób odmówić jej emocjonalnego wydźwięku, co u Chamberlain jest typowe – jest to wręcz znak rozpoznawczy tej pisarki. Styl powieści zasadniczo jest bardzo zbliżony do wielu innych jej autorstwa, bowiem i tu mamy do czynienia z narracją prowadzoną przez kilku bohaterów, nie brak też retrospekcji. Są ciekawi bohaterowie, z którymi łatwo się utożsamić, polubić lub wręcz przeciwnie – znienawidzić. Ciekawy jest też fakt, że tym razem głównym bohaterem jest mężczyzna a nie kobieta, jak to najczęściej w przypadku tej pisarki bywa. Jak chyba wszystkie powieści Chamberlain, i ta zawiera ciekawy i życiowy wątek główny, jednak nie mogę powiedzieć, że powieść „Dobry ojciec” porwała mnie w takim samym stopniu jak np. „W słusznej sprawie”. Brakuje jej mocnego uderzenia, jednak dalej czyta się ją z zainteresowaniem i w szybkim tempie.

Kogo książka zainteresuje? Na pewno fanów tematów życiowych i emocjonalnych, które dają do myślenia, rodziców aktualnych i przyszłych. Oczywiście fanów twórczości pisarki zapewne do lektury namawiać nie muszę, a sama czekam na kolejną nowość spod jej pióra, bo śmiało mogę już zaliczyć się do wielbicielek twórczości Chamberlain.

Ocena: 4/6

Oficjalna recenzja dla portalu Lubimy Czytać - LINK.

poniedziałek, 18 sierpnia 2014

Dziewczynka z balonikami - Agnieszka Turzyniecka





wydawnictwo: Szara Godzina
data wydania: 16 kwietnia 2014
ISBN: 9788364312229
liczba stron: 176


Mało które książki robią na mnie naprawdę silne wrażenie. Nie mam na myśli łez wzruszenia czy niepohamowanej euforii. Mam na myśli książki, po których przeczytaniu jeszcze długo o nich myślę, bo nie dają mi o sobie zapomnieć. Z taką właśnie spotkałam się w ostatnich dniach. Jest to książka niepozorna, bo nieobszerna. Dodatkowo jej okładka oraz tytuł kojarzą się dość sielsko, choć dziewczynka, którą widzimy na froncie, odwrócona jest do czytelnika plecami, przez co nie widzimy wyrazu jej twarzy. Być może na jej buzi maluje się piękny, niewinny i rozbrajający uśmiech, a może wręcz przeciwnie – po policzkach płyną łzy… Z podobną sytuacją możemy mieć do czynienia w przypadku osób cierpiących na depresję – ich uczuć nie da się dostrzec na pierwszy rzut oka. Są skryte głęboko w ich wnętrzach i nierzadko pod płaszczykiem sztucznego uśmiechu i pozorowanej radości. Jak nikt inny wie o tym Marlena, bohaterka powieści Agnieszki Turzynieckiej pt. Dziewczynka z balonikami.

Marlena jest młodą kobietą, która jakiś czas temu wyjechała do Niemiec, szukać lepszego życia. Koleje jej losów jednak nie toczą się nazbyt pomyślnie – nie udało się jej skończyć studiów, praca nie jest szczytem jej marzeń, a i na polu uczuciowym szczęście nigdy szczególnie jej nie dopisywało. Na domiar złego najbliższa rodzina Marleny nie jest tą, którą można by sobie wymarzyć. Z rodzeństwem od najmłodszych lat nie ma najlepszych relacji, a matka, zamiast okazywać własnemu dziecku zainteresowanie i troskę, woli kwitować jej problemy stwierdzeniem „jesteś głupia”. Na wsparcie może liczyć tylko ze strony ojca.

Czy gdy na światło dzienne wychodzi wieść o problemach zdrowotnych Marleny, to sytuacja rodzinna poprawia się? I tak, i nie. Co prawda matka zdaje się okazywać córce nieco więcej zainteresowania, ale chyba nie jest ono ani trochę zdrowsze od tego z czasów dzieciństwa. Rodzina ma Marlenę za wariatkę, a matka winę za chorobę zrzuca na jej barki, mówiąc że sama jest sobie winna. I właśnie ta postawa rodzicielki głównej bohaterki poraziła mnie w książce najmocniej. Jestem skłonna stwierdzić, że to właśnie matka w dużej mierze przysłużyła się do problemów zdrowotnych Marleny – zamiast być dla niej podporą, kochającą osobą, która motywuje i wspiera, była taranem, który niszczy to, co w jej córce najlepsze. Była siłą niszczycielską, która nie bacząc na nic, zabijała kruche i delikatne wnętrze Marleny. Zastanawiające jest to, jak niektórzy rodzice potrafią destrukcyjnie wpływać na swoje dzieci, często nie mając o tym pojęcia lub żyjąc w przeświadczeniu, że wszystko robią dobrze, podczas gdy popełniają jeden błąd wychowawczy za drugim…

A propos lektury Dobry ojciec Diane Chamberlain zastanawiałam się, czy każdy może być dobrym rodzicem i czy można się tego nauczyć z czasem. Doszłam do wniosku, że jeśli nie ma się tego we krwi, to jak najbardziej można tę cechę nabyć. Teraz jednak mam ku temu solidne wątpliwości i to na tyle silne, by stwierdzić, że niektórzy zwyczajnie rodzicami być nie powinni (nie chcę w tym momencie nikogo urazić).

Jeśli chodzi o styl i budowę powieści, to składa się ona z krótkich rozdziałów opatrzonych tytułami, w których w dużej mierze śledzimy losy bohaterki podczas pobytu w jednym z niemieckich szpitali. Nie ma tu nużących wynurzeń bohaterki i przygniatających opisów jej stanu emocjonalnego. Powieść napisana jest w możliwie lekkim stylu jak na tak trudną tematykę, dlatego tak dobrze się broni i nie odstrasza czytelnika ciężarem negatywnych emocji. Zakończenie zaś daje nutkę optymizmu, powiew wiary w lepsze jutro bohaterki. Wierzę w to, że się jej uda.

Bardzo chciałabym, by książkę przeczytało jak najwięcej osób, szczególnie te, które mają słabe pojęcie o depresji i uważają ją za wymysł. To według mnie też lektura obowiązkowa dla każdego rodzica. Dziewczynka z balonikami – to solidna lekcja na temat tego, jak nie postępować z dzieckiem i których błędów nie popełniać.


Ocena: 5/6


Za mozliwość przeczytania książki dziękuję jej Autorce.

piątek, 8 sierpnia 2014

W niewoli seksu - K. S. Rutkowski





wydawnictwo: Novae Res
data wydania: 2014
ISBN: 9788379421725
liczba stron: 136


Podobno to kobiety mają skomplikowaną naturę, a mężczyźni – wręcz przeciwnie. Jednak większość kobiet zapytana o to, czy z poprzednim zdaniem się zgadza, pewnie miałaby do wtrącenia jakieś małe „ale” na ten temat. Sytuacji, w których kobiety zwyczajnie panów nie rozumieją jest całe mnóstwo i nieraz wtedy chciałybyśmy zajrzeć do głów tych mężczyzn, którzy z jakichś powodów spędzają nam sen z powiek albo przynajmniej zabierają spokój. I ja ostatnio ku temu okazję miałam – oczywiście niedosłowną, bo zdolność telepatii jest mi obca – ale w pewnym sensie udało mi się dokonać tej niemożliwej rzeczy. „Jakim cudem?” – zapytacie. Otóż za sprawą opowiadań K.S. Rutkowskiego pt. W niewoli seksu.

Bohaterami tych tekstów są właśnie mężczyźni, następnie kobiety, które znacząco wpływają na koleje ich losów, zaś spoiwo łączące wszystkie opowieści – to seks. Panowie będący bohaterami opowiadań Rutkowskiego znajdują się na różnych etapach życia, w różnych miejscach świata i mają różne plany, marzenia oraz wizje swojej przyszłości, jednak z tymi samymi potrzebami seksualnymi, które nierzadko wpędzają ich w niezłe tarapaty. Mamy tu emigranta, który będąc na zagranicznym dorobku, korzysta z szansy, jaką podsunął mu los i regularnie sypia z żoną swojego szefa, która to ostatecznie chce go wplątać w morderstwo. Z kolei barowy podrywacz, usiłujący zdobyć względy pięknej barmanki i zaliczyć kolejną noc pełną uciech z nieznajomą, nie spodziewa się, że to on właśnie będzie tym wykorzystanym i poniżonym. Inny, będący ofiarą psychicznej przemocy, której latami dopuszczała się jego małżonka, pewnego dnia postanawia zakończyć swoje cierpienie raz na zawsze, wybierając dla żony karę najsroższą z możliwych. Jeszcze inny – to ofiara chorobliwej zazdrości.

I to zaledwie maleńka cząstka opowieści, które można znaleźć w zbiorze Rutkowskiego. Wszystkie są ciekawe, z dobrymi zakończeniami, dają do myślenia i pozwalają spojrzeć na mężczyzn i ich świat typowo męskim okiem. Takiż sam jest język, którym posługuje się autor – twardy, męski, dosadny i często wulgarny, co wcale nie jest wadą tych utworów, wręcz przeciwnie – pieprzny język dodaje im realizmu.

Jednak nie mogę powiedzieć, by W niewoli seksu miało mi zapaść w pamięć na dłużej. Oprócz chwilowej możliwości zajrzenia w męskie umysły w zasadzie nic więcej z lektury nie wyniosłam. Choć jej tematyka nie jest lekka, to i tak w ostateczności jest ona zbiorem niezobowiązujących tekstów, które czyta się szybko, w ciągu kilku chwil. To dobry przerywnik pomiędzy długimi i trudnymi lekturami. Fanom krótkich form oraz pisarstwa naszych rodzimych autorów zbiór ten bez wątpienia przypadnie do gustu. I jeszcze jedno! Wszystkim spodziewającym się pozycji pokroju 50 twarzy Greya śpieszę z informacją, że to nie ten typ literatury – to nie literatura erotyczna sensu scricto.

Ocena: 3/6

Za możliwość przeczytania książki dziękuję jej Autorowi.

wtorek, 5 sierpnia 2014

Zbaw nas ode Złego - Lisa Collier Cool, Ralph Sarchie





tłumaczenie: Edyta Stępkowska
tytuł oryginału: Deliver Us from Evil
wydawnictwo: Esprit
data wydania: 30 czerwca 2014
ISBN: 9788363621964
liczba stron: 448



Zgrzyt… pisk… podejrzane trzaski… To się zdarza w każdym domu i niekoniecznie tylko nocami – tak to sobie tłumaczysz za każdym razem, gdy słyszysz je u siebie. Jednak pewnego razu na tym się nie kończy. Trzy stuknięcia… telefon trzema dzwonkami w bezlitosny sposób rozdzierający ciszę w środku nocy… Odgłos kroków pod domem, po chwili obecny na korytarzu a za moment – tuż obok twojego łóżka. Nagłe uczucie chłodu wokół oraz ten przyśpieszający oddech tuż za twoim uchem. To tylko iluzja? Bezlitosny żart wybujałej fantazji? A może duch? Powiesz: „Nie wierzę w duchy!” Bez wątpienia w nie uwierzysz, gdy któryś mocno pociągnie cię za włosy, a gdy się odwrócisz, by powstrzymać napastnika, nikogo tam nie zobaczysz.

Plakat filmu, dla którego twórców inspiracją jest
książka.
Po tym wstępie zapewne spodziewacie się, że jestem pod wpływem dopiero co przeczytanego horroru, ale tu was zaskoczę, bo chodzi o… literaturę faktu, jak głosi okładka książki pt. Zbaw nas ode złego autorstwa Lisy Collier Cool oraz Ralpha Sarchie. Kluczową postacią tytułu jest jej współautor, Ralph, który na co dzień godzi dwie prace – policjanta i demonologa. Tak, dobrze czytacie – ten zasłużony zawodowo policjant po godzinach zajmuje się (zupełnie nieodpłatnie) wypędzaniem duchów z nawiedzonych domostw czy ludzi – aktywnie uczestniczy w egzorcyzmach. Nazywanie sił nadprzyrodzonych, z którymi ma do czynienia Ralph, duchami, jest dużym uproszczeniem i do tego nie do końca zgodnym z wiedzą, którą dysponują demonolodzy. Siły, które opanowują dom lub człowieka i które wyraźnie szkodzą, są demonami. Duchy (np. osób zmarłych) na ogół nie szkodzą i zjawiają się wśród żywych najczęściej wtedy, gdy mają na ziemi jakieś niedokończone sprawy.

Jak odróżnić jedne od drugich? Lata doświadczeń Ralpha zdecydowanie mu w tym pomogły, zwłaszcza, że zdobywał je u znanego małżeństwa demonologów, tj. państwa Warrenów, których część z was może kojarzyć z filmu Obecnośćich specyficzna kolekcja przedmiotów związanych z prowadzonymi przez nich sprawami, a szczególnie charakterystyczna lalka, na pewno zapadła w pamięć tym, którzy widzieli obraz. Wróćmy jednak do książki. Jakie przypadki opisuje Sarchie? Przeróżne, począwszy od dramatów rodzin, które licząc na szczęśliwe życie w nowych domach srodze się na swych nadziejach zawiodły, stając w obliczu demonów, poprzez przypadki nawiedzenia (a nawet opętania) ludzi a skończywszy na… nawiedzonym telefonie (tak, nawet telefon może mieć swojego demona). Nie brak tu także jasnych wskazówek czy porad jak rozpoznać, że w naszym domu obecny jest demon.

(…) telefon może trzykrotnie zabrzmieć dzwonkiem nienaturalnie krótkim albo zbyt długim. Po podniesieniu słuchawki możesz usłyszeć nieludzki ryk, dziwne dźwięki, szum albo głuchą ciszę (…) Możesz też słyszeć dźwięki zdecydowanie bardziej niepokojące: ktoś wyszepcze twoje imię, kiedy będziesz sam w domu, ktoś będzie ciężko oddychał ci do ucha (…)[1].

Przyznaję, że fragmenty takie jak powyższy robią mocne wrażenie i szczerze odradzam czytanie książki, gdy jest już ciemno a reszta domowników już smacznie śpi (że nie wspomnę o sytuacji, gdy jesteśmy zupełnie sami). Nawet osoba, która ani trochę nie uwierzy w opowieści Ralpha, ma szansę porządnie najeść się strachu – gwarantuję. Co nie oznacza, że nie można się też przy niej zwyczajnie dobrze bawić albo pośmiać. Przyznaję, że wspomniany już przypadek nawiedzonego aparatu telefonicznego wywołał u mnie duży uśmiech na twarzy i tę historię czytałam z przymrużeniem oka.

Czego nie da się odmówić Cool i Sarchie? Na pewno szczegółowości i znakomitej umiejętności takiego opowiadania historii, że nie sposób oderwać się od książki. Oczywiście zastanawiają niektóre decyzje czy wybory ludzi, z którymi Ralph spotykał się przy prowadzeniu spraw. Niektóre są mocno zastanawiające i rodzą pytania typu: dlaczego małżeństwo zwyczajnie nie wyłączyło telefonu opanowanego przez demona, tylko pozwoliło, by aparat ich terroryzował (jakkolwiek kuriozalnie by to nie brzmiało)? Jednak to już zastrzeżenia bezpośrednio skierowane do opowiadanych historii a nie strony technicznej książki, której chyba nie sposób niczego zarzucić.

Zbaw nas ode złego wciąga i nęci na swój poniekąd chory sposób. Im bardziej boimy się po przeczytaniu danego rozdziału, tym bardziej kusi nas to do poznania kolejnych. Oczywiście siła rażenia tytułu będzie znacznie większa, jeśli jej czytelnik jest osobą wierzącą. Niewierzący przeczytają ją z równie dużym zainteresowaniem, choć już nie jako literaturę faktu a ciekawostkę, której głównym tematem są egzorcyzmy, duchy, demony i najczystsze zło, które się pod ich postaciami kryje. Dla osób zainteresowanych tematem – to naturalnie pozycja obowiązkowa.

Ocena: 5/6




[1] L.C. Cool, R. Sarchie, Zbaw nas ode złego, Esprit, Kraków 2014, s. 111.


Oficjalna recenzja dla portalu Lubimy Czytać - LINK.

niedziela, 3 sierpnia 2014

Kuferek Książkówki - odsłona 23





Witam Was niedzielnie i przepraszam za małą zwłokę w ogłoszeniu wyników z lipcowej edycji mojej zabawy. Już to nadrabiam i informuję, że zwycięzcami tym razem są:

Cyrysia

i

Cząstka Mnie

Gratuluję a pozostałych zapraszam do Kuferka, gdzie pojawiły się nowe tytuły.